Tadeusz Szałowski

---

Życiorys

Urodziny Tadeusza Szałowskiego miały miejsce 5 maja 1885 roku w Przemyślu. Pochodził z rodziny Zenobiusza Szałowskiego h. Sulima (1844–1913) oraz Filipiny z Wąsowskich h. Nałęcz (1854–1938). Po ukończeniu korpusu kadetów w 1904 roku, rozpoczął karierę jako zawodowy oficer piechoty c. i k. Armii Austro-Węgier. W 1915 roku awansował na stopień kapitana, co miało miejsce z datą 1 lipca.

W trakcie I wojny światowej, w 1916 roku, został wzięty do niewoli przez Rosjan, jednak w 1917 roku udało mu się uciec. Po zakończeniu działań wojennych, od 1918 roku służył w Wojsku Polskim, znajdując się w Pułku Piechoty Nr 58. W okresie od czerwca do grudnia 1919 roku uczestniczył w I Kursie Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego w Warszawie. 15 lipca 1920 roku został zatwierdzony na stanowisko majora ze skutkiem od 1 kwietnia 1920 roku, w piechocie, jako oficer z byłej armii austriacko-węgierskiej.

Szałowski pełnił służbę w Dowództwie 12. Dywizji Piechoty, a obok stopnia wojskowego miał także tytuł „przydzielony do Sztabu Generalnego”. W latach 1921 roku był szefem sztabu 4. Dywizji Piechoty, a 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu podpułkownika, z datą senioratu 1 czerwca 1919 roku i 161. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Jako oddział macierzysty miał 4 Pułk Strzelców Podhalańskich w Cieszynie.

3 listopada 1922 roku przydzielono go do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza II Kursu doszkolenia. Po ukończeniu kursu, 15 października 1923 roku, otrzymał dyplom naukowy oficera Sztabu Generalnego i został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie, gdzie pełnił funkcję zastępcy szefa sztabu. Jednocześnie pozostawał oficerem nadetatowym 5. Pułku Strzelców Podhalańskich w Przemyślu.

Następnie służył w Oddziale IV Sztabu Generalnego jako wojskowy komisarz kolejowy. W maju 1927 roku został zwolniony z tej funkcji i na cztery miesiące przydzielony do PKU Wilno Miasto, aby odbyć praktykę poborową. W sierpniu tego samego roku objął stanowisko komendanta PKU Warszawa Miasto IV. 1 marca 1928 roku, został zwolniony i oddany do dyspozycji Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, a 31 sierpnia tego samego roku przeniesiony do rezerwy, pozostając w ogólnopaństwowej administracji.

W okresie 1928–1939 pełnił obowiązki starosty powiatowego w Biłgoraju. Angażował się w działalność licznych organizacji społecznych, pełniąc funkcje takie jak prezes L.O.P.P., Związku Strzeleckiego, Związku Kółek Rolniczych, a także rady powiatowej Związku Straży Pożarnych. Był wiceprezesem PCK.

W 1934 roku Szałowski był zarejestrowany w Powiatowej Komendzie Uzupełnień Zamość, z przydziałem do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr II. Wówczas był także „reklamowany na 12 miesięcy”. Od 1919 roku był mężem Jadwigi z Łuczkowskich. Tadeusz Szałowski zmarł 13 lipca 1944 roku w Przemyślu, a jego ostatnie miejsce spoczynku to grobowiec rodzinny na cmentarzu Głównym w Przemyślu (kwatera 16-3-7).

Ordery i odznaczenia

Tadeusz Szałowski, jako osoba o bogatym dorobku, został odznaczony wieloma wyróżnieniami za swoje zasługi. Poniżej przedstawiamy najważniejsze odznaczenia, które zostały mu nadane:

• krzyż walecznych (dwukrotnie),
• złoty krzyż zasługi,
• medal pamiątkowy za wojnę 1918–1921,
• medal dziesięciolecia odzyskanej niepodległości,
• srebrny medal za długoletnią służbę,
• brązowy medal za długoletnią służbę,
• krzyż jubileuszowy wojskowy (Austro-Węgry).

---

Oceń: Tadeusz Szałowski

---