Paweł Piotr Filipowicz

---

Życiorys

Paweł Piotr Filipowicz, syn Antoniego oraz Justyny z rodziny Derpowskich, był osobą o znaczącym dziedzictwie wojskowym. Jako młodszy brat Juliana, który osiągnął stopień generała brygady, oraz Tadeusza Justyna, podpułkownika artylerii, jego życie było nierozerwalnie związane z historią Polski. Tadeusz, niestety, również stał się ofiarą represji, zostając zamordowanym w 1940 roku w Charkowie.

W 1914 roku, po ukończeniu Szkoły Realnej we Lwowie, Paweł zdecydował się na kontynuację edukacji w zakresie weterynarii w Wiedniu. Jego patriotyzm i determinacja stały się widoczne 10 lutego 1915 roku, kiedy to zgłosił się do Legionów Polskich. Wkrótce potem przydzielono go do 2 szwadronu kawalerii, gdzie rozpoczął swoją wojskową karierę. 24 marca 1917 roku, dzięki swoim zaletom, otrzymał stopień chorążego weterynaryjnego.

Rok 1918 przyniósł kolejne zmiany w jego życiu, gdy zgłosił się na ochotnika do Wojska Polskiego. Został skierowany do 5 pułku artylerii polowej, gdzie walczył z poświęceniem podczas wojny polsko-bolszewickiej. Po zakończeniu działań wojennych nie opuścił 5 pułku, awansując na stopień kapitana 1 lipca 1923 roku, a formalnie 20 maja 1924 roku przydzielono go na praktykę poborową w PKU Gródek Jagielloński.

W maju 1925 roku przeniesiono go do PKU Nisko, gdzie pełnił obowiązki II referenta. Powrócił do macierzystego pułku w lipcu tego samego roku. W latach 1928–1930 brał udział w szkoleniu w Centrum Wyszkolenia Artylerii w Toruniu. 1 kwietnia 1930 roku rozpoczął pięciomiesięczny kurs dla dowódców dywizjonów w CWArt, co miało kluczowe znaczenie dla jego dalszej kariery.

2 grudnia 1930 roku otrzymał awans na stopień majora ze starszeństwem, a także zajmował wysoką lokatę w korpusie oficerów artylerii. Od stycznia 1931 roku dowodził 16 pułkiem artylerii polowej w Grudziądzu, któremu towarzyszył w dalszych przekształceniach i reorganizacjach. Na przestrzeni lat, od 1933 roku do 1936 roku, zajmował różne stanowiska kierownicze, w tym kwatermistrza pułku oraz dowódcy dywizjonu w 29 pułku artylerii lekkiej.

Awans na podpułkownika z dniem 19 marca 1939 roku, który przyniósł mu 9. lokatę w korpusie oficerów artylerii, był zwieńczeniem jego ciężkiej pracy oraz poświęcenia. Jako dowódca I dywizjonu 29 pal, był skonfrontowany z dramatem kampanii wrześniowej 1939 roku, która załamała polskie siły zbrojne. Po wybuchu wojny przeszedł w niewiadome okoliczności do niewoli sowieckiej, gdzie spędził czas w obozie w Starobielsku.

Niestety, wiosną 1940 roku stał się jednym z wielu, którzy zostali zamordowani przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie. Jego ciało zostało potajemnie pochowane w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 roku miejsce to jest znane jako Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie. Paweł Piotr Filipowicz widnieje na Liście Starobielskiej NKWD, przypisany pod numerem 3485, co stanowi świadectwo jego uczestnictwa w tragicznych wydarzeniach w historii Polski.

Upamiętnienie

5 października 2007 roku miało miejsce wielkie wydarzenie, kiedy to minister obrony narodowej, Aleksander Szczygło, mianował Pawła Piotra Filipowicza pośmiertnie na stopień pułkownika. To zaszczytne wyróżnienie zostało publicznie ogłoszone 9 listopada 2007 roku w Warszawie, w trakcie uroczystości pod hasłem „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

Paweł Piotr Filipowicz był wybitną postacią, która w swoim życiu została odznaczona licznymi nagrodami i wyróżnieniami za swoje zasługi. Jego osiągnięcia są niezwykle ważne w kontekście historii i pamięci narodowej. Oto lista znaczących odznaczeń, które otrzymał:

• Krzyż Niepodległości, nadany 2 sierpnia 1931,
• Krzyż Walecznych, przyznany dwukrotnie,
• Złoty Krzyż Zasługi, otrzymany w 1938 roku,
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości.

---

Oceń: Paweł Piotr Filipowicz

---