Elżbieta Korompay

---

Życiorys

Elżbieta Korompay była córką Emanuela Aladára Korompaya, który był węgierskim nauczycielem akademickim oraz kapitanem Wojska Polskiego, a także Mieczysławy z domu Grabas. Osiedliła się w Warszawie, gdzie uczęszczała do liceum sióstr Nazaretanek. Od 1935 roku aktywnie uczestniczyła w harcerstwie jako członkini 11. drużyny Chorągwi Warszawskiej Organizacji Harcerek.

W trakcie niemieckiej okupacji kraju, Elżbieta przez tajne komplety zdołała ukończyć maturę. Następnie podjęła studia medyczne w Prywatnej Szkole Zawodowej dla Pomocniczego Personelu Sanitarnego dr. Jana Zaorskiego. Od 1941 roku była zaangażowana w działalność konspiracyjną, pełniąc funkcję łączniczki ppłk. dypl. Mariana Drobika, znanego jako „Dzięcioł”, który stał na czele Oddziału II Informacyjno-Wywiadowczego KG ZWZ-AK. Później dołączyła do Wydziału Bezpieczeństwa i Kontrwywiadu pod przewodnictwem Bernarda Zakrzewskiego, zwanego „Oskarem”.

9 stycznia 1943 roku, Elżbieta została aresztowana w lokalu konspiracyjnym, posiadając materiały obciążające, i uznana za przestępczynię polityczną. Była zmuszona do uczestniczenia w działaniach gestapo, które oprowadzało ją po warszawskich kawiarniach w poszukiwaniu jej współtowarzyszy konspiracyjnych. Umiejętnie potrafiła ostrzegać zagrożonych, aby nie zbliżali się do niej.

W czasie aresztowania jej matki została poddana brutalnym torturom i gwałtom w trakcie przesłuchań w al. Szucha, jednak nie wyjawiła żadnych informacji. Jedna z jej współwięźniarek przekazała jej cyjanek potasu, który Elżbieta zażyła, co doprowadziło do jej śmierci w nocy z 12 na 13 stycznia.

Po afloopie tragedii, Elżbieta została odznaczona pośmiertnie Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari oraz Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami. Jej bohaterstwo zostało upamiętnione, a nazwisko Elżbiety Korompay widnieje na tablicy pamiątkowej w Muzeum Walki i Męczeństwa, które znajduje się w dawnej siedzibie gestapo przy al. Szucha.

---

Oceń: Elżbieta Korompay

---