Władysław Garlicki

Wojsko i służby mundurowe

Władysław Garlicki, znany również pod pseudonimem Bogumił, był wybitną postacią w historii Polski. Urodził się 8 grudnia 1897 roku w Przemyślu, a swoją drogę życiową zakończył tragicznie 25 stycznia 1953 roku w Paryżu.

Pełnił rolę podpułkownika artylerii w Wojsku Polskim i znacząco przyczynił się do działania Komendy Głównej Armii Krajowej. Był aktywnym uczestnikiem powstania warszawskiego, gdzie dowodził odcinkiem w „Podobwodzie Śródmieście-Południowe”.

Za swoje zasługi został uhonorowany tytułem kawalera Orderu Virtuti Militari, co podkreśla jego poświęcenie i odwagę w walce o wolność Polski.

Życiorys

Władysław Garlicki był aktywnym uczestnikiem I wojny światowej, a jego wojskowa kariera zaczęła się od listopada 1918 roku, kiedy to wstąpił do Wojsk Polskich. Jako podporucznik pełnił służbę w 3 pułku artylerii ciężkiej, biorąc udział w wojnie polsko-ukraińskiej.

W grudniu 1919 roku, jako oficer 1 baterii pułku, walczył w Przemyślu, a potem we Lwowie. Jego zaangażowanie w wojnie polsko-bolszewickiej 1920 roku również zasługuje na uwagę, a szczególne odznaczenie zdobył 12 maja 1920 w Browarach nad Dnieprem, gdzie odważnie stawił czoła atakom bolszewików.

Po zakończeniu działań wojennych, Garlicki został zweryfikowany na stopień porucznika artylerii, z datą starszeństwa przypadającą na 1 czerwca 1919. Kontynuował służbę w 3 pułku artylerii ciężkiej, a w 1923 roku został przeniesiony do Obozu Szkolnego Artylerii w Toruniu.

W grudniu 1924 roku awansował na kapitana służby stałej artylerii, z datą starszeństwa 15 sierpnia 1924. Po 1925 roku przeniesiono go do 5 pułku artylerii polowej, gdzie objął dowództwo baterią. W lutym 1934 roku, na mocy awansu, odznaczony został mianem majora z datą starszeństwa 1 stycznia 1934, zajmując 10. lokatę w korpusie oficerów artylerii.

W marcu 1934 przeniesiono go do 31 pułku artylerii lekkiej w Toruniu na stanowisko dowódcy dywizjonu, a po 1935 roku służył w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie jako wykładowca taktyki artylerii. W 1939 roku otrzymał nominację na zastępcę dowódcy 3 pułku artylerii lekkiej Legionów w Zamościu.

W trakcie września 1939 pełnił obowiązki zastępcy komendanta Ośrodka Zapasowego Artylerii Ciężkiej w Chełmie i brał udział w walkach na Lubelszczyźnie. Po zakończeniu działań wojennych w 1939 roku uniknął niewoli.

W czasie niemieckiej okupacji przebywał w Warszawie, gdzie działał w szeregach Armii Krajowej. W tej organizacji sprawował funkcję zastępcy kierownika wydziału artylerii w Komendzie Głównej AK, gdzie awansował do stopnia podpułkownika.

W momencie wybuchu powstania warszawskiego współpracował z grupą oficerów pod dowództwem ppłk. Jana Szczurek-Cergowskiego, znanym jako „Sławbor”. Garlicki, kierując się własną inicjatywą, dołączył do plutonu OW PPS, dowodzonego przez ppor. Wacława Gapieniuka „Starego”, walcząc na Alejach Ujazdowskich. Do 5 sierpnia 1944 roku przejął dowództwo nad plutonem.

Dnia 27 sierpnia 1944 roku objął dowództwo Odcinka Wschodniego „Podobwodu Śródmieście Południowe”. Po zakończeniu wojny znalazł się na emigracji, gdzie kontynuował życie po burzliwych latach w kraju.

Ordery i odznaczenia

Władysław Garlicki został uhonorowany wieloma prestiżowymi odznaczeniami, które stanowią wyraz jego bohaterstwa oraz wkładu w walkę o wolność. Oto niektóre z najważniejszych nagród, które otrzymał:

  • Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari, który został mu nadany 18 września 1944 roku. Przyznano go za „dzielność, inicjatywę i dobry przykład dla podwładnych” przez dowódcę Armii Krajowej. Uroczyste zweryfikowanie nadania tego orderu miało miejsce na podstawie uchwały Kapituły Orderu Wojennego Virtuti Militari z 13 października 2011 roku,
  • Krzyż Walecznych,
  • Złoty Krzyż Zasługi, który Garlicki otrzymał 25 maja 1939 roku.

Przypisy

  1. Potwierdzono nadanie Virtuti Militari 104 powstańcom. Informacja [w: prezydent.pl]. [dostęp 23.01.2012 r.]
  2. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 454.
  3. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 162.
  4. Marek Strok: Bataliony Iwo i Ostoja. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 2004, s. 32.
  5. J. Kreusch, A. K. Kunert, T. Labuszewski (oprac.): Wielka Ilustrowana Encyklopedia Powstania Warszawskiego. T. IV. Warszawa: 1997, s. 38–39.
  6. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 163.
  7. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 5 lutego 1934 roku, s. 72.
  8. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 189.
  9. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 824.
  10. Zaufal 1930 ↓, s. 20.
  11. Zaufal 1930 ↓, s. 7.
  12. M.P. z 1939 r. nr 121, poz. 282 „za zasługi w służbie wojskowej”.

Oceń: Władysław Garlicki

★★★★★
Średnia ocena:4.53 Liczba ocen:17