Zbigniew Czerwiński (1922–2020)

---

Życiorys

W 1938 roku Zbigniew Czerwiński zdał tzw. małą maturę w gimnazjum w Przemyślu, po czym zrealizował roczną praktykę w Zakładzie H. Cegielskiego. W trakcie II wojny światowej jego pierwsze kroki zawodowe prowadziły go na stanowisko robotnika magazynowego oraz ślusarza w fabryce metalowej. Z biegiem czasu zyskał doświadczenie jako ślusarz-tokarz w warsztatach kolejowych parowozowni w Przemyślu. Równocześnie rozpoczął naukę w liceum matematyczno-fizycznym, co miało ogromny wpływ na jego dalszą edukację.

W styczniu 1945 roku Czerwiński został powołany do służby w ludowym Wojsku Polskim. Już we wrześniu tego samego roku ukończył Oficerską Szkołę Piechoty nr 3 w Inowrocławiu, zyskując stopień podporucznika w korpusie oficerów piechoty. Swoją służbę kontynuował w 13 Dywizji Piechoty, gdzie pełnił rolę dowódcy kompanii moździerzy w 44 pułku piechoty w Tarnowskich Górach. Od stycznia 1946 roku był w dalszym ciągu na tym stanowisku, a później objął funkcję adiutanta 10 Pułku Piechoty w 4 Dywizji Piechoty.

W 1947 roku Zbigniew Czerwiński zdał maturę w liceum matematyczno-przyrodniczym w Ostrowie Wielkopolskim. Następnie zrealizował kurs oficerów sztabów w Wyższej Szkole Piechoty w Rembertowie w latach 1948-1949. Odtąd pełnił funkcje oficerów operacyjnych 12 Pułku Piechoty w Pleszewie, a później sprawował nadzór jako szef sztabu tego pułku, przeniesionego do Gorzowa Wielkopolskiego. W październiku 1952 roku objął dowództwo 13 Pułku Piechoty w Ciborzu koło Świebodzina w ramach struktury 4 Dywizji Piechoty w Krośnie Odrzańskim.

W latach 1953-1954 Stanisław Czerwiński był szefem sztabu 4 Dywizji Piechoty. Po odbyciu szkolenia na Wyższym Kursie Akademickim w Akademii Sztabu Generalnego WP, które zakończył w sierpniu 1955 roku, służył w sztabie Śląskiego Okręgu Wojskowego jako szef Wydziału w Oddziale Operacyjnym aż do 1959 roku. W kolejnych latach, od 1959 do 1961, miał zaszczyt studiować w Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. K. Woroszyłowa w Moskwie. Po powrocie do Polski został zastępcą szefa Oddziału Operacyjnego w Zarządzie Operacyjnym Sztabu Generalnym WP, a później pełnił funkcję szefa Zespołu w Sztabie Planowania Rozwoju Obronnego Kraju.

W latach 1968-1972 Zbigniew Czerwiński był szefem Gabinetu Ministra Obrony Narodowej, generała Wojciecha Jaruzelskiego. Później objął urząd szefa Zarządu Organizacyjnego Sztabu Generalnego WP, pełniąc tę rolę od 1972 do 1975 roku. W 1973 roku ukończył również dwumiesięczny Wyższy Akademicki Kurs Operacyjno-Strategiczny w Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. K. Woroszyłowa w Moskwie. Na mocy uchwały Rady Państwa PRL, która miała miejsce 29 września 1973 roku, Zbigniew Czerwiński został awansowany na stopień generała brygady. Nominacja miała miejsce w Belwederze, gdzie wręczył mu ją przewodniczący Rady Państwa, profesor Henryk Jabłoński.

Od grudnia 1975 roku pełnił funkcję ministra pełnomocnego, będąc szefem Polskiej Misji Wojskowej w Komisji Nadzorczej Państw Neutralnych w Korei. W okresie od marca 1977 do października 1987 roku był kierownikiem Katedry Obrony Terytorium Kraju w Akademii Sztabu Generalnego WP. Październik roku 1987 to czas, kiedy został pożegnany przez ministra obrony narodowej, generała armii Floriana Siwickiego i przeniesiony w stan spoczynku, osiągając wiek emerytalny.

Żył 98 lat. Zmarł 29 maja 2020 roku i został pochowany na cmentarzu komunalnym Północnym w Warszawie.

Awanse

W trakcie swojej długotrwałej służby w ludowym Wojsku Polskim, Zbigniew Czerwiński osiągnął szereg awansów, które ukazują jego rozwój wojskowy oraz zaangażowanie w służbę. Poniżej przedstawiamy kluczowe etapy jego kariery wojskowej:

• podporucznik – 1945,
• porucznik – 1946,
• kapitan – bez daty,
• major – 1952,
• podpułkownik – 1956,
• pułkownik – 1961,
• generał brygady – 1973.

Życie prywatne

Zbigniew Czerwiński był synem Rudolfa, maszynisty kolejowego oraz Stanisławy z domu Kubas. Jego miejsce zamieszkania to Warszawa, gdzie prowadził swoje życie zawodowe i osobiste. W 1948 roku zawarł związek małżeński z Bożeną Czerwińską, która zmarła w 2014 roku. Para miała dwie córki.

Warto również wspomnieć o jego bracie, Adamie Czerwińskim, który urodził się w 1923 roku i zmarł w 2006 roku. Po ukończeniu w 1945 roku Oficerskiej Szkoły Piechoty nr 3, Adam uzyskał stopień podporucznika. W ciągu swojej służby wojskowej dowodził plutonem oraz kompanią piechoty w 44 pułku piechoty, który należał do 13 Dywizji Piechoty z siedzibą w Tarnowskich Górach. Później, kontynuując swoją karierę, służył w 60 pułku piechoty, będącym częścią 16 Dywizji Piechoty w Gdańsku-Wrzeszczu, gdzie awansował na porucznika.

Karierę w Wojsku Polskim zakończył w 1947 roku, po czym przeszedł do rezerwy, w której zdołał osiągnąć stopień kapitana.

Odznaczenia i wyróżnienia

Zbigniew Czerwiński przez całe swoje życie był odznaczany licznymi wyróżnieniami, które były świadectwem jego zaangażowania i dedykacji. Oto kluczowe odznaczenia, które zdobył:

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1971),
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1967),
• Order Sztandaru Pracy II klasy (1983),
• Srebrny Medal „Zasłużonym na Polu Chwały” (1970),
• Medal 10-lecia Polski Ludowej,
• Medal 30-lecia Polski Ludowej,
• Medal 40-lecia Polski Ludowej,
• Medal Komisji Edukacji Narodowej (1982),
• Złoty Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny (1968),
• Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny,
• Brązowy Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny,
• Złoty Medal Za Zasługi dla Obronności Kraju (1973),
• Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju”,
• Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”,
• Odznaka „Zasłużony dla Śląskiego Okręgu Wojskowego” (1970),
• Medal za Długoletnie Pożycie Małżeńskie (1998),
• Order Czerwonej Gwiazdy (Czechosłowacja, 1971),
• inne odznaczenia polskie i zagraniczne.

Te odznaczenia są nie tylko dowodem uznania dla zasług Czerwińskiego, ale także odzwierciedleniem jego wpływu na życie społeczne i wojskowe w Polsce.

---

Oceń: Zbigniew Czerwiński (1922–2020)

---