Jacek Wiąckowski

---

Życiorys

Jacek Wiąckowski ukończył Uniwersytet Poznański w 1953 roku. Następnie podjął naukę na Wydziale Rolniczo-Leśnym Akademii Rolniczej w Poznaniu, gdzie uzyskał tytuł doktora nauk rolniczo-leśnych w 1960 roku. Dalsze kształcenie kontynuował na Politechnice Krakowskiej, gdzie obronił doktorat z nauk technicznych w 1969 roku.

W 1954 roku Jacek Wiąckowski został członkiem Polskiego Towarzystwa Chemicznego. W okresie 1953–1963 pracował w Instytucie Technologii Drewna w Poznaniu. Później, w latach 1963–1965, związał się z Akademią Górniczo-Hutniczą w Krakowie, gdzie pracował w Katedrze Fizyki oraz Studium Technologii Izotopów Promieniotwórczych. Jednocześnie, w latach 1963–1969, kierował Pracownią Badań Izotopowych w Akademii Rolniczej w Krakowie. Od 1969 roku pełnił funkcję docenta.

W latach 1969–1972 był pełnomocnikiem ds. siarki w Ministerstwie Przemysłu Chemicznego. Pełnił również stanowisko dyrektora naczelnym Centralnego Laboratorium Kopalnych Surowców Chemicznych w latach 1969–1970, a od 1970 do 1972 roku zajmował się kierowaniem Zakładami Przemysłu Siarkowego „Siarkopol” w Machowie koło Tarnobrzega. Jacek Wiąckowski następnie skoncentrował się na działalności naukowej, kierując Zespołem Profilaktyki Pożarowej w okresie 1972–1974, a później Zakładem Ochrony Przeciwpożarowej w Szkole Głównej Służby Pożarniczej.

Współpracował z Wydziałem Pożarniczym w Lund w Szwecji oraz był założycielem i prezesem Komitetu Naukowo-Technicznego Naczelnej Organizacji Technicznej, który zajmował się zagadnieniami zabezpieczeń przeciwpożarowych oraz przeciwwybuchowych. Od 1974 roku związany był z Politechniką Warszawską, gdzie uzyskał status profesora nadzwyczajnego. W 1990 roku awansował na profesora zwyczajnego w Szkole Głównej Służby Pożarniczej.

Jacek Wiąckowski zmarł 23 marca 2000 roku w Warszawie. Jego ostatnie miejsce spoczynku znajduje się na cmentarzu wojskowym na Powązkach (kwatera HV-1-5), a także na cmentarzu komunalnym Zasanie w Przemyślu.

Badania

W obszarze zainteresowań badawczych Jacka Wiąckowskiego można wyróżnić kilka kluczowych tematów, które są wystarczająco istotne, aby zrozumieć jego wkład w dziedzinę naukową. Do najważniejszych należy:

• chemia i technologia organiczna,
• wpływ izotopów promieniotwórczych na zastosowania przemysłowe, szczególnie w kontekście uszlachetniania i automatyzacji procesów produkcji,
• badania ekologiczne, które koncentrują się na wpływie przemysłu na otoczenie miejskie, identyfikując szkodliwe działania,
• problemy związane z wprowadzaniem nowych metod produkcji oraz organizacją procesów wytwórczych,
• ochrona przeciwpożarowa, mająca na celu zapewnienie bezpieczeństwa w zakładach przemysłowych.

Wybrane publikacje

Profesor Wiąckowski jest uznawany za znaczącą postać w dziedzinie nauki, z imponującym dorobkiem publikacyjnym liczącym 197 prac naukowych. Wśród jego najważniejszych osiągnięć znajdują się:

• Badania nad chromatograficzną identyfikacją frakcji olejowej smół drzewnych oraz kondensacją tej frakcji, opublikowane w „Pracach Instytutu Technologii Drewna” w 1960 roku, R II, zeszyt I, (29),
• Zastosowanie izotopów promieniotwórczych w przemyśle drzewnym z 1966 roku,
• Konserwacja drewna zabytkowego i użytkowego metodą polimeryzacji radiacyjnej, Zeszyt Naukowy WSR w Krakowie z 1967 roku,
• Badania zmierzające do opracowania pasów dymo- i pyłochłonnych, mających na celu ograniczenie rozprzestrzeniania się pyłów oraz dymów siarki w rejonie kopalni siarki w Grzybowie w 1968 roku,
• Zabezpieczenie przeciwpożarowe w przemyśle maszynowym z 1980 roku.

Nagrody i odznaczenia

W życiu Jacka Wiąckowskiego nagrody i odznaczenia odgrywają istotną rolę, które potwierdzają jego wkład w rozwój społeczeństwa.

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Złoty Krzyż Zasługi,
• Srebrny Krzyż Zasługi,
• Złota Odznaka Ochotniczej Straży Pożarnej,
• Nagroda Ministra Przemysłu Chemicznego – przyznawana pięciokrotnie,
• Nagroda Ministra Górnictwa i Energetyki – 1968,
• Nagroda Ministra Spraw Wewnętrznych.

---

Oceń: Jacek Wiąckowski

---