Henryk Kadyi

---

Życiorys

Henryk Kadyi był synem Ludwika i Klementyny. W jego rodzinie znajdowali się także bracia: Juliusz, który zmarł w 1916 roku jako radca dworu, oraz Józef, pełniący funkcję lekarza. W 1878 roku, po ukończeniu studiów, otrzymał tytuł docenta anatomii opisowej i porównawczej na Uniwersytecie Jagiellońskim.

W latach 1881–1894 pełnił rolę profesora anatomii prawidłowej i histologii w Akademii Medycyny Weterynaryjnej we Lwowie, a równocześnie, od 1881 do 1890 roku, wykładał anatomii patologicznej oraz patologii ogólnej w tej samej instytucji. Jako uznany specjalista, był jednym z twórców Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Lwowskiego, który rozpoczął działalność w 1894 roku.

Od 1894 do 1912 roku Kadyi był profesorem anatomii opisowej i topograficznej na Uniwersytecie Lwowskim. W latach 1898-1899 pełnił również funkcję rektora tej uczelni, a w 1889 roku został przyjęty jako członek korespondent Akademii Umiejętności. Ponadto, w latach 1894–1895 był prezesem Polskiego Towarzystwa Przyrodników imienia Kopernika.

W życiu osobistym Henryka Kadyi żoną była Rozalia, a ich córka Jadwiga Kwiatkowska z domu Kadyi, była żoną Jana Jerzego. Niestety, oboje zginęli tragicznie w grudniu 1917 roku.

Henryk Kadyi zmarł 25 października 1912 roku, a przyczyną jego śmierci było zakażenie, które miało miejsce podczas balsamowania zwłok Stanisława Badeniego, kiedy to zaciął się w palec. Po jego śmierci, został pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie.

W hołdzie jego osiągnięciom, ulice w Przemyślu oraz Lwowie zostały nazwane jego imieniem.

Wybrane prace

Henryk Kadyi był postacią niezwykle wszechstronną. Jako encyklopedysta pełnił ważną rolę w tworzeniu Encyklopedii, która stanowiła skarbnicę wiedzy ogólnej z wielu dziedzin. Publikacja ta, znana jako polska encyklopedia, została wydana w latach 1898-1907 przez społeczną organizację edukacyjną Macierz Polska. Działała ona głównie w Galicji, w trudnym czasie zaborów austriackich, oferując dostęp do wiedzy i wspierając rozwój edukacji. Kadyi szczególnie zwrócił uwagę na zagadnienia związane z medycyną, przyczyniając się do ich popularyzacji.

Jego dorobek obejmuje wiele znaczących prac, w tym:

• kilka przypadków zboczeń układu naczyniowego (1881),
• Ueber die Nothwendigkeit des thierärztlichen Studiums. M. Perles, Wien 1891,
• O naczyniach krwionośnych rdzenia pacierzowego ludzkiego,
• Rozwój i działalność c. k. Szkoły Weterynaryi we Lwowie od jej założenia w r. 1881 aż do końca roku szkolnego 1893/4,
• O barwieniu ośrodków nerwowych przy pomocy zaprawy (bajcowania) solami metali ciężkich (1900),
• Ueber die Färbung der nervösen Centralorgane nach Beizung mit Salzen schwerer Metalle (1901),
• Metoda barwienia szarej istoty mуzgu i rdzenia karminem po zaprawieniu octanem uranowym (1907).

Prace te ukazują jego zaangażowanie i pasję do nauki, a także jakość badań, które podejmował. Wiedza, którą przekazał, ma znajdującą się w sercu polskiej medycyny oraz weterynarii.

---

Oceń: Henryk Kadyi

---