Zygmunt Fok

---

Życiorys

Oficjalne wejście Zygmunta Foka na scenę miało miejsce 25 maja 1956 roku, kiedy to zadebiutował jako Giacomo w spektaklu Huzarzy autorstwa Pierre-Aristide Bréala, w reżyserii Zbigniewa Koczanowicza w Teatrze Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze. Warto zauważyć, że już 11 września 1953 roku wystąpił na tej samej scenie w przedstawieniu Nowe szaty króla na motywach bajki Hansa Christiana Andersena, napisanym przez Aleksandra Maliszewskiego, w reżyserii Stanisława Cegielskiego. W 1963 roku Fok zdał aktorski egzamin eksternistyczny, co otworzyło przed nim szerokie możliwości w świecie teatru.

W ciągu swojej kariery występował na prestiżowych scenach, takich jak Teatr Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze, gdzie słychać było go w latach 1956–1961, a także Teatr im. Juliusza Osterwy w Lublinie, gdzie pracował od 1961 do 1967 roku. Później związał się z Teatrem im. Wojciecha Bogusławskiego w Kaliszu (1967–1974), Teatrem Żydowskim im. Estery Racheli Kamińskiej (1974–1976), aż w końcu znalazł się w Teatrze Narodowym w Warszawie w latach 1976–1989.

Artysta był również obecny w Teatrze Telewizji, gdzie zrealizował wiele wyjątkowych spektakli. Do jego najważniejszych ról należy występ w Zaczarowanym koleLucjana Rydla w reżyserii Kazimierza Brauna w 1964 roku, a także w Noce i dnie na podstawie powieści Marii Dąbrowskiej w reżyserii Izabelli Cywińskiej w 1971 roku. W 1972 roku wziął udział w inscenizacji Eryka XIV Augusta Strindberga pod dyrekcją Macieja Prusa, a także zagrał w Płaszczu Nikołaja Gogola (1973) oraz Śmierci Tarełkina Aleksandra Suchowo-Kobylina (1973), również w reżyserii Izabelli Cywińskiej.

Na koniec, jego dorobek artystyczny wzbogaciło przedstawienie Tym razem żegnaj na zawszeBarbary Borys-Damięckiej, w którym wcielił się w postać prezesa sądu w 1988 roku. Fok pozostaje niezapomnianą postacią w historii polskiego teatru, jego talent i różnorodność ról wciąż inspirują kolejne pokolenia artystów.

Filmografia (wybór)

Filmografia Zygmunta Foka obejmuje wiele znakomitych pozycji, które zapisały się w polskiej kulturze filmowej. Przez lata pracy w branży, Fok wystąpił w różnych produkcjach, zarówno filmowych, jak i serialowych, w tym:

• Podróż za jeden uśmiech (1972),
• 40-latek (serial telewizyjny) (1977) – jako profesor Zuber, kardiolog w odcinku 21, zatytułowanym Smuga cienia czyli pierwsze poważne ostrzeżenie,
• Polskie drogi (serial telewizyjny) (1977) – w roli Niemca współpracującego z AK w odcinku 9, Do broni,
• 07 zgłoś się (serial telewizyjny) (1978–1984), gdzie zagrał w wielu odcinkach, w tym:
• odc. 5. 24 godziny śledztwa (1978) – Waldemar „Edzio” Poczesny, właściciel szklarni,
• odc. 11. Wagon pocztowy (1981) – zawiadowca stacji,
• odc. 14. Hieny (1981) – prywaciarz Wrzosek,
• odc. 16. Ślad rękawiczki (1984) – sierżant Jachucki przynoszący por. Sławomirowi Borewiczowi koszyk z psem,
• Prom do Szwecji (1979) – wspólnik Gerbera w Surołazach,
• Dom (serial telewizyjny) (1980–2000), gdzie również pojawił się w kilku odcinkach, m.in.:
• odc. 3. Warkocze naszych dziewcząt będą białe (1980) – Józef Oliński, ogrodnik przechowujący majdan „Drukarza”,
• odc. 12. Kto dziś umie tak kochać (1987) – mężczyzna podczas losowania nagród rzeczowych PKO,
• odc. 16. Przed miłością nie uciekniesz (1996) – strażnik w teatrze,
• Dzień Wisły (1980) – żołnierz niemiecki,
• Tylko Kaśka (1980) – woźny w szkole w takich odcinkach jak Groźba, Polowanie na Andrzeja oraz Co się dzieje z Marcinem?,
• Bołdyn (1981) – tajniak gestapo,
• Spotkanie sił (Sreszta na silite) (1982) – graf Ignatiev,
• Szaleństwa panny Ewy (serial telewizyjny) (1983) – mężczyzna na bazarze w odcinku 1, Pieskie życie,
• Kim jest ten człowiek (1984) – niemiecki przemysłowiec,
• Przybłęda (serial telewizyjny) (1984),
• Umarłem, aby żyć (1984) – dozorca,
• C.K. Dezerterzy (1985) – wachmistrz w pociągu,
• Mrzonka (1985) – boy hotelowy w „Victorii”,
• Rośliny trujące (1985) – czytelnik,
• Siekierezada (1985) – Tomala,
• Jedenaste przykazanie (1987) – malarz wygódki,
• Rzeka kłamstwa (serial telewizyjny) (1987) – urzędnik carski w Karpinie,
• Wielki Wóz (1987) – chłp,
• Akwen Eldorado (1988) – pracownik PGR-u,
• Czarodziej z Harlemu (1988) – gospodarz w bloku Moniki, ojciec panny młodej,
• Dekalog III (1988),
• Generał Berling (1988) – major Woronow,
• Obywatel Piszczyk (1988) – Cezary, ojciec Piszczyka,
• Odbicia (serial telewizyjny) (1989) – chłop podwożący Andrzeja wozem,
• Sceny nocne (1989),
• Kapitan Conrad (1990),
• Kuchnia polska (1991) – portier w szpitalu,
• Kuchnia polska (serial) (1991) – portier w szpitalu,
• Niech żyje miłość (1991) – kierownik budowy kościoła,
• 40-latek. 20 lat później (serial telewizyjny) (1993) – Szewczyk, technik na budowie mostu,
• Mięso (Ironica) (1993) – generallissimus oraz biskup,
• Nowe przygody Arsena Lupin (Les Nouveaux Exploits d’Arsene Lupin) (1993) – mężczyzna w autobusie,
• Sukces (serial telewizyjny) (1995) – Pyrka, polonijny biznesmen,
• Pierwszy milion (serial telewizyjny) (1999) – dziadek,
• Plebania (serial telewizyjny) (2001) – Stach, kościelny księdza Mundka,
• Kryminalni (serial telewizyjny) (2004) – dozorca parkingu,
• Rodzinka (serial telewizyjny) (2004) – ksiądz,
• I kto tu rządzi? (serial telewizyjny) (2007) – Stasiek Walczak.

Odznaczenia i nagrody

Osoba, o której mowa, została uhonorowana licznymi odznaczeniami, które stanowią wyraz uznania dla jej wkładu w rozwój i działalność na rzecz społeczeństwa. Wśród najbardziej znaczących wyróżnień, które otrzymała w swoim życiu, znajdują się:

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski przyznany w 1979 roku,
• Srebrny Krzyż Zasługi, który otrzymał w 1956 roku,
• Złota Odznaka „Za zasługi dla Warszawy”, przyznana w 1978 roku.

---

Oceń: Zygmunt Fok

---