Zygmunt Mossoczy to postać, która na trwałe wpisała się w historię polskiej muzyki operowej. Urodził się 18 lutego 1881 roku w Przemyślu, a swoje życie zakończył 18 grudnia 1962 roku w Warszawie. W trakcie swojej kariery artystycznej zyskał uznanie jako wybitny bas, przyczyniając się do rozwoju kultury operowej w Polsce.
Jego osiągnięcia oraz wpływ na scenę muzyczną pozostają tematem zainteresowania badaczy oraz wielbicieli opery, a jego występy do dziś są wspominane jako przykład doskonałości w tej dziedzinie sztuki.
Życiorys
Zygmunt Mossoczy przyszedł na świat jako syn Romualda oraz Ludwiki z domu Tudorowicz. Po ukończeniu gimnazjum w Nowym Sączu, w roku 1899 podjął studia na Wydziale Przyrodniczym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Swoje umiejętności wokalne rozwijał pod okiem Wiktora Barabasza. W okresie od 1900 do 1905 roku kształcił się w lwowskim konserwatorium muzycznym, ucząc się pod kierunkiem Walerego Wysockiego, jednocześnie kończąc studia z zakresu chemii na Politechnice Lwowskiej.
W 1903 roku zadebiutował jako śpiewak operowy na scenie Teatru Miejskiego we Lwowie, przyjmując rolę Hundinga w operze „Walkiria” Richarda Wagnera. W 1905 roku udał się do Mediolanu, gdzie kontynuował edukację wokalną pod kierownictwem Teresy Arklowej. W sezonie 1905/1906 prezentował swoje umiejętności na scenie Teatro Lirico, gdzie wykreował postać Stolnika w „Halce” Stanisława Moniuszki. Po powrocie do Polski, w latach 1906–1908, ponownie występował w Teatrze Miejskim we Lwowie, a sezon 1908/1909 spędził jako członek zespołu operowego Warszawskich Teatrów Rządowych.
W latach 1909–1911 odbył tournée po Włoszech i Anglii. W okresie 1911-1915 występował w Teatrze Wielkim w Warszawie. Podczas I wojny światowej, jako obywatel austriacki, został internowany i deportowany do Rosji. W latach 1917–1918 nauczał śpiewu w szkole muzycznej we Włodzimierzu.
Po wojnie, w latach 1918–1934, związał swoją karierę ze sceną Teatru Wielkiego w Warszawie, pełniąc od 1931 do 1934 roku obowiązki dyrektora administracyjnego. W latach 1918–1920 uczył śpiewu w szkole muzycznej prowadzonej przez Towarzystwo im. Fryderyka Chopina. Był również jednym z członków założycieli Związku Artystów Scen Polskich i przez dwa okresy, 1920–1924 oraz 1926–1928, zasiadał w jego zarządzie. W latach 1934–1936 skupiał się na pracy pedagogicznej, występując tylko sporadycznie. W trakcie II wojny światowej prowadził prywatne lekcje śpiewu i został ranny podczas powstania warszawskiego.
W 1949 roku rozpoczął pracę jako korepetytor w Zespole Pieśni i Tańca Wojska Polskiego. Dysponował rozległym głosem basowym, a do jego sztandarowych ról scenicznych należały m.in.: Don Basilio w „Cyruliku sewilskim”, Rocco w „Fideliu”, Landgraf w „Tannhäuserze”, Król Marek w „Tristanie i Izoldzie” oraz Pimen w „Borysie Godunowie”. Zmarł i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 124-5-26).
Pozostali ludzie w kategorii "Kultura i sztuka":
Jadwiga Sawicka | Aleksander Rybicki | Salcia Hałas | Janusz Apakoń | Krzysztof Iwaneczko | Paweł Sęk | Stanisława Zacharko | Otto Axer | Józef Kondrat | Grzegorz Krawiec | Stanisław Orzechowski (pisarz) | Gracja Niedźwiedź | Janusz Ekiert | Zygmunt Fok | Fryderyk Hayder | Andrzej Nebeski | DNA (producent muzyczny) | Magda Skubisz | Przemysław Bystrzycki | Tymon TerleckiOceń: Zygmunt Mossoczy