Michał Kozłowski (lekarz)

Jest synem Michała Kozłowskiego, który pełnił funkcję syndyka oraz asesora, a także był radnym Przemyśla. Jego rodzina wyznawała wiarę greckokatolicką, co było istotnym aspektem jego tożsamości. W swej drodze edukacyjnej Michał uczęszczał do Państwowego Gimnazjum im. Juliusza Słowackiego w Przemyślu, a następnie kontynuował naukę w II Gimnazjum Lwowskim.

W 1891 roku uzyskał stopień doktora filozofii na Uniwersytecie Jagiellońskim, w wyniku obrony dysertacji zatytułowanej „Teoryja drgania błony złożonej z dwóch pasków kształtu prostokątnego różnego gatunku”. Pięć lat później, w 1896 roku, otrzymał tytuł doktora wszech nauk lekarskich.

Kozłowski nie ograniczał się jedynie do studiów krajowych; uzupełniał swoją wiedzę w renomowanych klinikach za granicą, odwiedzając miasta takie jak Paryż, Wrocław oraz Wiedeń. W okresie I wojny światowej, po ewakuacji z Krakowa, osiedlił się w Wiedniu, gdzie podjął pracę w tamtejszej klinice neurologicznej. Jako asystent Wagnera-Jauregga brał udział w pionierskich eksperymentach dotyczących leczenia paraliżu postępującego za pomocą malarii.

Kozłowski był również zaangażowany w nowatorskie metody terapeutyczne, w tym w leczenie nerwic frontowych przy zastosowaniu prądu galwanicznego, znanym jako metoda Kaufmanna. Po wojnie, w związku z domniemanym nadużyciem tych metod, został wezwany do wyjaśnień przez komisję, której przewodniczył Sigmund Freud. Ostatecznie komisja uznała, że Kozłowski działał z „nadmierną gorliwością”, a Jauregg został oczyszczony z zarzutów.

Po roku 1918 Kozłowski powrócił do Krakowa. W 1913 roku nabył kamienicę Głuchowskich przy ul. Sławkowskiej, w której mieszkał. Mimo swojego ogromnego wkładu w medycynę, nie publikował wielu prac; ograniczył się jedynie do przetłumaczenia na polski broszury Wagnera-Jauregga pt. „O suggestji, hypnozie i telepatji”....

Relacje z jego nauczycielem były serdeczne, utrzymywał z nim regularną korespondencję aż do swojej śmierci w 1935 roku. Po jego odejściu, Wagner-Jaureg napisał o Kozłowskim wspomnienie, które ukazało się na łamach Polskiej Gazety Lekarskiej.