Ludwik Grosfeld

---

Życiorys

Urodził się w rodzinie urzędniczej, jako syn Izydora i Beaty. Po ukończeniu Wydziału Prawa na Uniwersytecie Lwowskim, uzyskał doktorat na Uniwersytecie Jagiellońskim w 1912 roku. Następnie rozpoczął aplikację w zawodach sądowym i adwokackim, pracując w Przemyślu w latach 1912-1915. Bezpośrednio po tym, w okresie 1915-1918, służył w armii Austro-Węgier.

W czasach II Rzeczypospolitej pełnił funkcję adwokata w Przemyślu (1919-1939). Jego zaangażowanie w politykę ujawniło się, gdy został radnym rady miejskiej Przemyśla w latach 1929–1939, reprezentując Polską Partię Socjalistyczną. W 1934 roku dołączył do Rady Naczelnej PPS, co stało się istotnym krokiem w jego karierze społeczno-politycznej.

W okresie 1939-1945 przebywał na emigracji, głównie we Francji i Wielkiej Brytanii. Pracował jako sekretarz generalny Ministerstwa Pracy i Opieki Społecznej od 1940 do 1943 roku, a także pełnił rolę ministra skarbu w rządzie Stanisława Mikołajczyka między 1943 a 1944 rokiem. Grosfeld był również przedstawicielem Polski na znaczącej konferencji w Bretton Woods.

W 1942 roku został sekretarzem Komitetu Zagranicznego PPS. W 1944 opowiedział się za polityką premiera Mikołajczyka, promującą ugodę z ZSRR. W marcu 1945, popierając ustalenia konferencji jałtańskiej, opuścił Komitet Zagraniczny, koncentrując wokół siebie grupę, która utworzyła tzw. Zjednoczoną Grupę członków PPS w Wielkiej Brytanii. Po przesłuchaniach (procesie szesnastu) i konferencji moskiewskiej w czerwcu 1945 roku, jego ugrupowanie uznało nowy Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej.

W lipcu 1945 roku, Grosfeld został mianowany przez Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej komisarzem Banku Polskiego w Londynie. Został także członkiem komisji likwidacyjnej tego banku, której celem było przejęcie złota Banku Polskiego przez rząd w Warszawie.

Po powrocie do kraju we wrześniu 1945 roku, wstąpił do koncesjonowanej PPS i 4 listopada został dokooptowany do Rady Naczelnej tej partii. Od 29 grudnia 1945 roku zasiadał jako poseł do Krajowej Rady Narodowej. Dnia 18 października 1945 roku otrzymał nominację na podsekretarza stanu w Ministerstwie Żeglugi i Handlu Zagranicznego, a od 7 lutego 1947 pełnił funkcję jego kierownika. Od 15 kwietnia 1947 był podsekretarzem stanu ds. handlu zagranicznego w Ministerstwie Przemysłu i Handlu, w utworzonym po sfałszowanych wyborach rządzie Józefa Cyrankiewicza. Dodatkowo, od stycznia 1947 roku, zasiadał jako poseł na Sejm Ustawodawczy.

Podczas XXVII Kongresu PPS, który odbył się w dniach 14–17 grudnia 1947 we Wrocławiu, Grosfeld został wybrany do Rady Naczelnej PPS, w której pracował aż do Kongresu Zjednoczeniowego PPS i PPR, który miał miejsce w Warszawie w dniach 15–21 grudnia 1948. Po tym wydarzeniu przeszedł do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W 1949 roku stał się organizatorem Polskiej Izby Handlu Zagranicznego, pełniąc funkcję jej pierwszego prezesa aż do chwili swojej śmierci. W latach 1947–1952 był ponownie posłem na Sejm Ustawodawczy.

Zmarł i został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera B 2 rz. 9 m. 1). Jego działalność została doceniona przyznaniem m.in. Krzyża Komandorskiego Orderu Odrodzenia Polski w 1946 roku, bułgarskiego Orderu 9 września 1944 II stopnia w 1948 roku oraz Krzyża Komandorskiego z Gwiazdą Orderu Narodowego Zasługi przyznanego przez Bułgarię w 1946 roku.

---

Oceń: Ludwik Grosfeld

---