Tadeusz Galiński

---

Młodość

Tadeusz Galiński był osobą niezwykle ciekawą, której życie rozpoczęło się w rodzinie o głębokich wartościach. Urodził się jako syn Jadwigi i Antoniego, co miało kluczowy wpływ na jego przyszłość.

W czasach II Rzeczypospolitej aktywnie uczestniczył w życiu społecznym, będąc harcerzem w Związku Harcerstwa Polskiego. Pełnił również rolę drużynowego w 39 drużynie żeglarskiej w Warszawie, co świadczy o jego miłości do przygód i natury.

W latach 1938–1939 Tadeusz Galiński pracował jako technik w Państwowym Instytucie Telekomunikacyjnym, co pozwoliło mu zdobywać nowe umiejętności i doświadczenie.

Jego życie zawodowe przerwała II wojna światowa. Od 1939 do 1942 roku przebywał w obozie jenieckim Stalag VI A. Po uwolnieniu, do 1944 roku, pracował jako monter w jednej z warszawskich poczt, starając się odnaleźć swoje miejsce w trudnych czasach powojennych.

Działalność publiczna

Od 1945 do 1949 roku Tadeusz Galiński pełnił rolę organizatora oraz redaktora naczelnego we Wrocławiu w „Trybunie Dolnośląskiej”. Następnie, aż do 1954 roku, był redaktorem naczelnym „Trybuny Robotniczej” w Katowicach. W latach 1954-1955, od września do listopada, kierował Komitetem do Spraw Radiofonii, znanym jako „Polskie Radio”. W międzyczasie, od lutego 1955 do stycznia 1956, przewodniczył Stowarzyszeniu Dziennikarzy Polskich, a od stycznia 1957 do lipca 1958 pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego tego samego Komitetu.

W okresie od 2 lipca 1958 do 12 grudnia 1964 roku, Tadeusz Galiński zajmował stanowisko ministra kultury i sztuki w drugim i trzecim rządzie Józefa Cyrankiewicza. Po tym czasie, od 1965 do lutego 1972, pracował jako prezes Zarządu Głównego Robotniczej Spółdzielni Wydawniczej „Prasa”. W 1972 roku przeszedł na rentę, kończąc swoją karierę zawodową.

Działalność polityczna Galińskiego rozpoczęła się w marcu 1945 roku, kiedy to dołączył do Polskiej Partii Robotniczej. W 1948 roku przeszedł do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Od 16 listopada 1955 do sierpnia 1956 był kierownikiem Wydziału Prasy, Radia i Wydawnictw w Komitecie Centralnym PZPR, a następnie do stycznia 1957 roku pełnił funkcję zastępcy kierownika Wydziału Propagandy i Prasy. W kolejnych latach, od marca 1959 do listopada 1968, był zastępcą członka KC PZPR, a w latach 1968–1971 członkiem Centralnej Komisji Rewizyjnej.

Życie prywatne Tadeusza Galińskiego było związane z Jadwigą Galińską, z domu Mieszkis (1921-1998). Zmarł on 18 kwietnia 2013 roku, a jego pochówek odbył się 6 maja na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach, w kwaterze A 15, rząd 7, grób 14/15.

Odznaczenia

Tadeusz Galiński zdobył szereg prestiżowych odznaczeń, które odzwierciedlają jego zasługi i wkład w życie społeczne oraz kulturalne. Wśród wyróżnień, które otrzymał, znajdują się:

• Order Sztandaru Pracy I klasy, przyznany w 1959,
• Order Sztandaru Pracy II klasy, uzyskany w 1955,
• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, odznaczony w 1964,
• Srebrny Krzyż Zasługi, przyznany w 1946,
• Medal 10-lecia Polski Ludowej, odznaczenie z 1955,
• Krzyż Wielki Orderu Orła Azteckiego Wstęgi I Klasy, nadany przez Meksyk,
• Odznaka honorowa „Za zasługi dla Gdańska”, otrzymana w 1960.

Wszystkie te odznaczenia są świadectwem zaangażowania i oddania Tadeusza Galińskiego w służbie ojczyzny oraz lokalnej społeczności.

---

Oceń: Tadeusz Galiński

---