Jerzy Bolesławski

---

Życiorys

Jerzy Bolesławski jest absolwentem Politechniki Warszawskiej, gdzie zdobył solidne wykształcenie inżynieryjne. W lat 1965–1971 pełnił funkcję mistrza oraz kierownika oddziału w Hucie Warszawa, wnosząc swoje umiejętności do rozwoju przemysłu w stolicy.

Jako aktywny działacz młodzieżowy, Bolesławski był zaangażowany w działalność organizacji młodzieżowych, uczestnicząc w Związku Młodzieży Socjalistycznej w latach 1961-1971, a następnie w Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR) od 1966 roku. W strukturach partii pełnił różne funkcje, będąc zastępcą kierownika (1972-1974) oraz kierownikiem (1974-1975) Wydziału Propagandy Komitetu Warszawskiego PZPR.

Jego kariera polityczna rozwijała się dynamicznie, a od 1975 roku był członkiem egzekutywy Komitetu Warszawskiego PZPR. W latach 1975-1979 przewodniczył Radzie Warszawskiej Federacji Socjalistycznej Związku Młodzieży Polskiej oraz Zarządowi Wojewódzkiemu Związku Socjalistycznej Młodzieży Polskiej. W przededniu zmian politycznych w kraju, w latach 1979-1980, sprawował funkcję pierwszego sekretarza Komitetu Dzielnicowego PZPR Warszawa Śródmieście, a później został sekretarzem Komitetu Warszawskiego PZPR.

Od 1980 roku do 1983 pełnił funkcję przewodniczącego Zarządu Stołecznego i wszedł w skład Zarządu Głównego Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej. Ponadto był przewodniczącym Stołecznego Komitetu Ochotniczej Rezerwy Milicji Obywatelskiej, a w latach 1976–1980 sprawował mandat radnego Rady Narodowej miasta stołecznego Warszawy.

Swoją działalność na stanowisku prezydenta Warszawy rozpoczął 1 sierpnia 1986 roku i kontynuował ją do 30 stycznia 1990 roku. W tym czasie był też członkiem Centralnej Komisji Kontrolno-Rewizyjnej PZPR w latach 1986–1990.

Działalność jako prezydent Warszawy

Działania dyplomatyczne oraz polityka międzynarodowa nie były formalnie w gestii prezydentów Warszawy w okresie PRL, jednak Jerzy Bolesławski wykazał się wyjątkową aktywnością w tej dziedzinie. W 1987 roku, za jego kadencji, Warszawa została uhonorowana przez Organizację Narodów Zjednoczonych „Medalem Międzynarodowego Roku Pokoju”. Wydarzenie to było wynikiem inicjatywy z 1986 roku, gdy władze miejskie przyjęły tzw. „Apel Pokoju”, który uzyskał status oficjalnego dokumentu ONZ.

Rok 1989, podczas prezydentury Bolesławskiego, przyniósł podpisanie czterech umów partnerskich przez Warszawę. Pierwszą z nich zawarto 24 września 1989 roku z Toronto, następną z Düsseldorfe na 27 września 1989 roku, dalej 22 października z japońskim Hamamatsu, a czwartą z francuskim regionem Île de France w dniu 22 listopada. Partnerstwo to stanowiło efekt wcześniejszych działań i ustaleń. W roku poprzedzającym, czyli w 1988, Bolesławski odbył wizytę w Düsseldorfie, gdzie zainaugurował wystawę poświęconą Warszawie oraz prowadził rozmowy dotyczące współpracy kulturalnej i infrastrukturalnej. W tym samym roku uczestniczył również w rozmowach w Hadze.

Jerzy Bolesławski, będąc prezydentem, dążył do pozyskania nowych partnerów w sektorze budowlanym, szczególnie poprzez prowadzenie negocjacji z przedstawicielami miękkiństwa budownictwa mieszkaniowego i planowania przestrzennego Szwecji, z celem wprowadzenia innowacyjnych rozwiązań w zakresie utylizacji odpadów. Historycy podkreślają, że Warszawa w późniejszym okresie nie wykazała już takiej intensywności w zawieraniu umów partnerskich.

Wśród kluczowych decyzji infrastrukturalnych Jerzego Bolesławskiego można wymienić:

• Rozpoczęcie budowy nowego odcinka Trasy Łazienkowskiej – od pomnika Lotnika do Al. Jerozolimskich, co było odpowiedzią na zgłaszane przez mieszkańców potrzeby.
• Decyzja o rozbudowie lotniska Okęcie o tzw. Okęcie II.
• W latach 80. XX wieku Warszawa zmagała się z poważnymi wyzwaniami infrastrukturalnymi i niedoborem odpowiednich inwestycji w zagospodarowanie przestrzenne, co Bolesławski starał się częściowo zrekompensować poprzez stymulację społecznych inicjatyw. W 1987 stworzył Bank Inicjatyw Społecznych, aby promować lokalne inwestycje w zakresie rewitalizacji kamienic, poprawy stanu ulic oraz nasadzenia zieleni.
• Podjęcie decyzji o budowie pomnika Bohaterów Powstania Warszawskiego, wykonanym według projektu Wincentego Kućmy oraz Jacka Budyna. Pomnik został odsłonięty 1 sierpnia 1989 roku przez prezydenta Wojciecha Jaruzelskiego, a jego poświęcenie miało miejsce z udziałem prymasa Józefa Glempa.

---

Oceń: Jerzy Bolesławski

---