Felicja Meisel-Mikołajczyk

Meisel-Mikołajczyk pochodziła z rodziny o długoletnich tradycjach medycznych, będąc jednocześnie zasymilowaną Żydówką. Była córką znanych mikrobiologów: Henryka oraz Pauli z d. Rossberger. W czasie II wojny światowej, kiedy to jej rodzice pomagali w badaniach w Instytucie Badań nad Tyfusem Plamistym i Wirusami w Lwowie, Felicja znajdowała się w niebezpieczeństwie. Dzięki protekcji profesora Rudolfa Weigla, rodzina miała możliwość zachowania się w ukryciu, podczas gdy Felicja chroniła swoje życie w pomieszczeniach uniwersyteckich oraz w ogrodzie botanicznym przylegającym do instytutu.

W wyniku tragicznych wydarzeń, w styczniu 1943 roku jej rodzice zostali deportowani do obozu koncentracyjnego Auschwitz. Dzięki pomocy wielu ludzi, w tym katolickich zakonnic prowadzących sierociniec, Felicja przeżyła, przekazywana z rąk do rąk, ukrywana w aż 18 różnych miejscach. Szczęśliwie, po zakończeniu wojny udało jej się połączyć z rodzicami, którzy również przeżyli pobyt w obozach, wykorzystując swoją wiedzę do produkcji szczepionek przeciw tyfusowi plamistemu.

W 1952 roku Felicja ukończyła studia lekarskie w Akademii Medycznej w Warszawie, a następnie przez kilkadziesiąt lat związana była z Zakładem Bakteriologii Klinicznej w Instytucie Biostruktury AM w Warszawie, który miała zaszczyt kierować w latach 1992-1997. W 1985 roku uzyskała tytuł profesora, a jej działalność naukowa była szeroko doceniana. Należała do wielu krajowych i zagranicznych towarzystw naukowych, w tym Polskiej Akademii Nauk w Wydziale II Nauk Biologicznych i Rolniczych oraz w Komitecie Mikrobiologii.

W uznaniu za swoje osiągnięcia Felicja Meisel-Mikołajczyk została odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Złotym Krzyżem Zasługi, co stanowiło potwierdzenie jej wartości jako naukowca oraz człowieka, który całe życie poświęcił służbie dla nauki i ludzkości.