Zofia Bystrzycka

Kultura i sztuka

Zofia Bystrzycka to postać wyjątkowa w polskiej literaturze, której życie było pełne niezwykłych doświadczeń. Urodziła się 11 grudnia 1922 roku w Przemyślu, a zmarła 4 stycznia 2011 roku w Poznaniu.

Była nie tylko utalentowaną powieściopisarką, ale również korespondentką wojenną, co czyniło jej kariery jeszcze bardziej fascynującą. Każdy jej krok zawodowy wzbogacał polską kulturę, a jej prace pozostawiły niezatarty ślad w historii literatury.

Życiorys

Urodziła się w rodzinie, która odegrała kluczową rolę w historii miasta Przemyśla. Jej dziadek, Michał (1864–1957), był prominentnym przemysłowcem, który prowadził tartak. Jej rodzicami byli Tadeusz (1899–1940, inżynier architekt) oraz Helena, z domu Stankiewicz, która aktywnie uczestniczyła w ruchu POW. Obydwaj mężczyźni w rodzinie – ojciec i dziadek – pełnili zaszczytną funkcję burmistrza Przemyśla. W jej bliskiej rodzinie było także miejsce dla dwóch sióstr oraz brata Przemysława (ur. 1923).

Rodzina Bystrzyckich miała dwa mieszkania w Przemyślu, z których pierwsze, zlokalizowane pod adresem Rynek 9, zostało nabyte jako prezent ślubny dla Tadeusza. Druga nieruchomość, mieszcząca się przy ul. Serbańskiej 7, została wybudowana przez Tadeusza i była obok pierwszej. Tutaj znajdowała się Książnica Naukowa (wydawnictwo i księgarnia), której był właścicielem.

W dniu 12 kwietnia 1940 roku, tuż po aresztowaniu jej ojca przez NKWD, została przesiedlona z rodziną do Kazachstanu. Od 1943 roku, jako część 1 Armii Wojska Polskiego, była w batalionie fizylierek, gdzie pełniła rolę korespondentki wojennej. Następnie kontynuowała naukę w Wyższej Szkole Oficerów Polityczno-Wychowawczych w Moskwie. Dalsze kształcenie ukończyła w paryskiej Szkole Filmowej już jako żona Jerzego Putramenta, w czasach gdy pełnił on funkcję ambasadora PRL w Paryżu (1947–1950).

W okresie 1944–1948 była członkiem PPR, a od 1948 roku przystąpiła do PZPR. Po zakończeniu działań wojennych rozpoczęła współpracę z polską prasą kobiecą, przede wszystkim z magazynem „Zwierciadło”. Początkowo zajmowała się dziennikarstwem oraz satyrą, jednak około 1956 roku zaczęła pisać prozę, tworząc przede wszystkim felietony (bliskie satyrze), powieści psychologiczno-obyczajowe, które zdobyły uznanie, a także humoreski.

W 1983 roku znalazła się w gronie członków Rady Krajowej PRON. Otrzymała wiele odznaczeń za swoją twórczość literacką oraz działalność. Za powieść psychologiczną „Kontuzja” zdobyła nagrodę I stopnia od Ministerstwa Kultury i Sztuki w 1977 roku. Dzięki swojej niezłomnej pracy była odznaczona Krzyżem Komandorskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 30-lecia Polski Ludowej, Medalem „Za zasługi dla obronności kraju” oraz innymi prestiżowymi wyróżnieniami.

Po zakończeniu swojej drogi życiowej, została pochowana na cmentarzu Górczyńskim w Poznaniu.

Inne informacje

Kamienica, która w 1919 roku przeszła w ręce dziadka Zofii Bystrzyckiej, przez wiele lat była ważnym elementem historii rodziny. Przez cały czas aż do lat 50-tych XX wieku budynek pozostawał w rękach Bystrzyckich. Obecnie wewnątrz tej zasłużonej kamienicy można odkryć Muzeum Historii Miasta Przemyśla, które ukazuje bogatą przeszłość tego regionu.

Publikacje

Oto wyjątkowe zestawienie dzieł naprawdę utalentowanej Zofii Bystrzyckiej, które na przestrzeni lat wzbogacają polską literaturę.

  • 1953 – Ładne kwiatki (felietony),
  • 1955 – Inna młodość (opowiadania),
  • 1956 – Zezem (felietony),
  • 1957 – Samotność,
  • 1960 – Zamknięte oczy,
  • 1962 – Oni (opowiadania),
  • 1969 – Gra bez asów,
  • 1971 – Kołtunka (opowiadania),
  • 1973 – Trójwidzenie,
  • 1976 – Kontuzja (pamiętnik),
  • 1977 – Serce w rozterce (wybór odpowiedzi na listy do „Zwierciadła”),
  • 1979 – Opowiadania sentymentalne,
  • 1984 – Pełnia półistnienia,
  • 1989 – Sińce i makijaż,
  • 1993 – Karnawał w mateczniku (sylwa),
  • 2001 – Karty w grze.

Oceń: Zofia Bystrzycka

★★★★★
Średnia ocena:4.54 Liczba ocen:16