Teofił Kopystynski

W młodości uczęszczał do szkoły realnej w Przemyślu, a następnie do seminarium nauczycielskiego we Lwowie. Jego kariera zawodowa rozpoczęła się jako nauczyciel w Berestianach, nieopodal Sambora. W latach 1868–1871 studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie, a w 1872 roku również na prestiżowej Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu. Po zakończeniu nauki osiedlił się na stałe we Lwowie.

W tym okresie aktywnie uczestniczył w wystawach organizowanych przez Towarzystwo Przyjaciół Sztuk Pięknych i zaczął ilustrować czasopismo dla dzieci i młodzieży noszące tytuł Dzwinok. Jego współpraca z Instytutem Stauropigialnym zaowocowała restauracją licznych obrazów religijnych oraz ikon, a także serią portretów znanych osobistości, takich jak Petro Mohyła, Piotr Konaszewicz-Sahajdeczny i Konstanty Ostrogski. Wiele z jego prac znajduje się obecnie w Muzeum Historii Lwowa oraz Lwowskim Muzeum Narodowym.

Kopystynski stworzył także autoportret w 1870 roku oraz portret swojej żony, Marii z Wolańskich, w stroju huculskim w 1884 roku. Jego działalność artystyczna to nie tylko malarstwo, ale również nauczanie; uczył malarstwa w ukraińskim gimnazjum akademickim oraz na pensji klasztoru bazylianek we Lwowie.

W 1896 roku prowadził prace konserwatorskie w kościele Bernardynów w Leżajsku, a w latach 1897-1898 w katedrze na Wawelu oraz w kościołach Dominikanów i Mariackim w Krakowie. Podjął się również konserwacji obrazów w kościołach we Lwowie, jak również opracował metody konserwacji dla jednego z najważniejszych dzieł sztuki, Ostatniej Wieczerzy autorstwa Leonarda da Vinci.

W trakcie swojej kariery Kopystynski tworzył ilustracje do utworów, takich jak Lis Mykyty autorstwa Iwana Franki oraz Przygody Don Kichota Miguela de Cervantesa. Jego ręka uchwyciła również lekkość życia w formie karykatur, które rysował dla pism Zerkało oraz Strachopudź w okresie 1880–1890. W 1914 roku stworzył alegoryczny obraz Zmartwychwstanie Ukrainy. W jego twórczości występują również wpływy romantyzmu i symbolizmu, które są widoczne w niektórych jego dziełach.

Ostatnie lata życia spędził w przytułku fundacji Roberta Domsa, a po śmierci został pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie. Jego dorobek artystyczny pozostaje istotną częścią ukraińskiego dziedzictwa kulturowego.