UWAGA! Dołącz do nowej grupy Przemyśl - Ogłoszenia | Sprzedam | Kupię | Zamienię | Praca

Giulietta Guicciardi

Kultura i sztuka

Giulietta Guicciardi to postać, której życie związało się z wielkimi nazwiskami epoki klasycyzmu. Urodziła się 23 listopada 1784 roku w Przemyślu i na stałe zapisała się w historii jako austriacka hrabina, której losy były splecione z muzyką i sztuką.

Warto zauważyć, że miała krótki, ale znaczący epizod w swoim życiu jako uczennica słynnego kompozytora, Ludwiga van Beethovena. To właśnie on uczył ją sztuki gry na fortepianie. Ich relacja zaowocowała powstaniem znakomitego utworu, jakim jest Sonata fortepianowa nr 14 cis-moll op. 27 nr 2, znana szeroko jako „Sonata Księżycowa”.

Giulietta Guicciardi zmarła 22 marca 1856 roku w Wiedniu, pozostawiając po sobie ślad w świecie muzyki, który do dziś jest pamiętany i doceniany przez melomanów.

Życiorys

Julie, znana w kręgach rodzinnych, przyszła na świat w Przemyślu, który należał do Królestwa Galicji i Lodomerii. Jej rodzicami byli hrabia Franz Joseph Guicciardi oraz hrabina Susanna von Brunswik. Wraz z rodzicami przybyła do Wiednia w czerwcu 1800 roku z Triestu. Jej wyjątkowa uroda zwróciła uwagę towarzyskich elit. 14 listopada 1803 roku odbył się jej ślub z hrabim Wenzelem Robertem von Gallenberga, kompozytorem amatora żyjącym w latach 1780–1839. Para osiedliła się w Neapolu, jednak w 1822 roku powróciła do Wiednia. W kolejnych latach jej serce skradł hrabia Hermann von Pückler-Muskau. Ostatecznie zmarła w Wiedniu w 1856 roku.

Znajomość z Beethovenem

Beethoven miał okazję poznać Guicciardi za pośrednictwem rodziny Brunsvik, która była blisko związana z jego życiem. Utrzymywał kontakt z jej kuzynkami, Teresą i Józefiną Brunsvik, które były jego uczennicami gry na fortepianie już od 1799 roku. W końcu 1801 roku Beethoven podjął się nauki gry na fortepianie z siedemnastoletnią wówczas Julią, w której najwyraźniej się zakochał. W liście do przyjaciela Franza Gerharda Wegelera z 16 listopada 1801 roku podzielił się swoimi uczuciami, pisząc:

„Moje życie znów jest trochę przyjemniejsze, znowu jestem poza domem, wśród ludzi – trudno uwierzyć jak żałosne, jak smutne było moje życie od tych ostatnich dwóch lat, tę zmianę spowodowała słodka, czarująca dziewczyna, która mnie kocha i którą ja kocham. Po dwóch latach znów cieszę się chwilami błogości i to jest po raz pierwszy – czuję, że małżeństwo może mnie uszczęśliwić, ale niestety nie jest z mojej pozycji – a teraz – na pewno nie mógłbym się teraz ożenić.”

W roku 1802 Beethoven postanowił zadedykować jej (używając włoskiej formy jej imienia, Giulietta Guicciardi, zgodnie z konwencją dedykacji) swoją Sonatę fortepianową nr 14. Choć początkowo nosiła ona tytuł „Sonata quasi una Fantasia”, z czasem zaczęto nazywać ją Sonatą Księżycową. Warto zauważyć, że pierwotny zamiar Beethovena nie obejmował Guicciardi – twórca miał na myśli inne dzieło, które miał poświęcić jej, a było nim Rondo G op. 51 nr 2; jednak to zostało zadedykowane hrabinie Lichnowsky. Podczas podejmowania decyzji o dedykacji innego utworu, Beethoven wybrał Sonatę Księżycową.

W 1823 roku Beethoven przyznał swojemu sekretarzowi oraz późniejszemu biografowi, Antonowi Schindlerowi, iż naprawdę zakochał się w Guicciardi. W biografii Beethovena z 1840 roku, Schindler twierdził, że Giulietta była odbiorcą listu zatytułowanego „Wieczna miłość”, napisanego przez kompozytora w dniach 6–7 lipca 1812 roku w Cieplicach. List, który nie został nigdy wysłany, został napisany ołówkiem na dziesięciu małych stronach i odkryto go w majątku Beethovena po jego śmierci. Obecnie znajduje się w Bibliotece Państwowej w Berlinie. Jednakże ten pogląd został szybko podważony przez kuzynkę Teresy Brunsvik. Wątpliwości jej były zasadne, ponieważ miała ona pełną wiedzę o intensywnym i długotrwałym romansie Beethovena z jej siostrą, Józefiną.

Odniesienia w kulturze

W amerykańsko-brytyjskim filmie biograficznym, który opowiada o niezwykłym życiu Ludwiga van Beethovena, z 1994 roku, tytuł filmu to „Wieczna miłość”. Postać hrabiny Guicciardi została na ekranie sportretowana przez Valerię Golino.

Przypisy

  1. Rita Steblin (2009, s. 145).
  2. Według niedawnych badań, Beethoven mógł poświęcić sonatę Julie jako „odpłatę” za niechciany prezent, który otrzymał od jej matki. Zobacz Steblin Rita (2009, s. 90, 131).
  3. Data urodzenia i śmierci na jej nagrobku w Währing.
  4. Drei Briefe von Beethoven, angeblich an Giulietta. Sollten es Machwerke sein?" (Therese's Diary, 12.11.1840 r., w Tellenbach 1983, s. 15).
  5. "3 Briefe von Beethoven ... sie werden wohl an Josephine sein, die er leidenschaftlich geliebt hat." (Therese's Diary, 15.02.1847 r., w Goldschmidt 1977a, s. 295).
  6. Diehl, Alice Mangold (1908). The Life of Beethoven. Hodder and Stoughton., strona 84.
  7. Thayer, Alexander Wheelock (1921). Elliot, Forbes (ed.). Thayer's Life of Beethoven (revised ed.). Princeton: Princeton University Press (published 1967). s. 291 i 297. ISBN 0-691-02702-1.
  8. Ludwig van Beethovens Konversationshefte, ed. Karl-Heinz Köhler and Dagmar Beck, t. 2, Leipzig 1976, s. 366 f.
  9. "etwas angenehmer lebe ich jezt wieder, indem ich mich mehr unter Menschen gemacht, du kannst es kaum glauben, wie öde, wie traurig ich mein Leben seit 2 Jahren zugebracht ... diese Veränderung hat ein liebes zauberisches Mädchen hervorgebracht, die mich liebt, und die ich liebe, es sind seit 2 Jahren wieder einige seelige Augenblicke, und es ist das erstemal, daß ich fühle, daß – heirathen glücklich machen könnte, leider ist sie nicht von meinem stande." (Brandenburg 1996, #70.)

Oceń: Giulietta Guicciardi

★★★★★
Średnia ocena:4.69 Liczba ocen:15