Elżbieta Horn

---

Życiorys

Elżbieta Horn przyszła na świat w Przemyślu, w rodzinie o żydowskich korzeniach. W trakcie swoich studiów na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie miała okazję poznać Maurycego Horna, z którym 14 stycznia 1941 roku zawarła związek małżeński. Po wybuchu II wojny światowej, w obliczu agresji III Rzeszy na Związek Radziecki, razem z mężem została zmuszona do ewakuacji na wschód. Po zakończeniu działań wojennych powrócili do Lwowa, gdzie Elżbieta rozpoczęła pracę w archiwum obwodowym.

We wrześniu 1957 roku, w ramach tzw. drugiej repatriacji, Hornowie przeprowadzili się do Polski i osiedli w Opolu. W latach 1962–1983 Elżbieta była pracownikiem naukowym Wyższej Szkoły Pedagogicznej im. Powstańców Śląskich w Opolu, gdzie specjalizowała się w badaniach dotyczących historii narodów Związku Radzieckiego oraz historii powszechnej i Polski w XIX i XX wieku. Była aktywnym członkiem Opolskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, a w 1981 roku uzyskała tytuł profesora.

W 1984 roku Elżbieta Horn przeprowadziła się do Warszawy, gdzie mieszkała aż do swojej śmierci. W latach 1985–1992 sprawowała funkcję profesora oraz członka Rady Naukowej Żydowskiego Instytutu Historycznego. Jej zaangażowanie w działalność społeczną i kulturalną znalazło odzwierciedlenie w pracy jako przewodniczącej Oddziału Warszawskiego Towarzystwa Społeczno-Kulturalnego Żydów w Polsce.

Elżbieta Horn została odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Po jej śmierci, została pochowana na cmentarzu żydowskim, który znajduje się przy ulicy Okopowej w Warszawie (w kwaterze 2).

Wybrane publikacje

Elżbieta Horn jest autorką wielu znaczących publikacji, które przyczyniają się do zrozumienia historii ukraińskiej i polskiej. Poniżej przedstawiamy wybrane dzieła, które ukazują jej wkład w badania nad historią obu narodów.

• 1984: Współpraca Ukraińskiej Partii Socjalno-Demokratycznej z Polską Partią Socjalno-Demokratyczną Galicji i Śląska w latach 1899–1902,
• 1978: Problemy polskie w twórczości Michała Drahomanowa,
• 1977: By pamięć trwała wiecznie. Miejsca walk i męczeństwa radzieckich żołnierzy i robotników przymusowych na Opolszczyźnie 1941-1945,
• 1968: Ukraiński obóz postępowy i jego współpraca z polską lewicą społeczną w Galicji 1876-1895,
• 1967: Ocena działalności Michała Dragomanowa w historiografii ukraińskiej, rosyjskiej i polskiej.

Prace te, zarówno te starsze, jak i nowsze, obrazują różnorodność tematów badawczych oraz wnikliwość analityczną autorki, która koncentruje się na relacjach między narodami oraz ich historycznym dialogiem.

---

Oceń: Elżbieta Horn

---