Stanisław Jedlewski

---

Życiorys

Stanisław Jedlewski, syn Leona, który pełnił funkcję telegrafisty, a później naczelnika stacji kolejowej we Lwowie oraz Elżbiety z Klingerów, miał dwóch braci. Jego starszy brat, Roman, był prawnikiem i oficerem, który tragicznie zginął w Katyniu, natomiast młodszy Bronisław był lekarzem, m.in. prezydenta RP na uchodźstwie, Władysława Raczkiewicza. W 1926 roku, po ukończeniu szkoły średniej w Chyrowie, zdecydował się na dalszą edukację.

W latach 1926–1930 studiował na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, gdzie obronił pracę magisterską na temat „Techniki zakończeń aktowych w komediach Fredry”. W trakcie swoich studiów pełnił rolę wiceprezesa Koła Polonistów oraz zajął się reorganizacją Koła Pedagogicznego. Po zakończeniu nauki przez rok, od 1930 do 1931, pracował jako asystent w katedrze polskiej literatury porównawczej. Uczył się pod kierunkiem wielu znakomitych profesorów, w tym Tadeusza Lehra-Spławińskiego, a także korzystał ze stypendium Funduszu Kultury Narodowej.

W 1931 roku Jedlewski rozpoczął dwuletni kurs pedagogiczny na Uniwersytecie Jagiellońskim, który ukończył uzyskując tytuł magistra pedagogiki na podstawie pracy „O apercepcji i reprodukcji kształtów prostych u dzieci”. W 1933 roku ożenił się z Kamilą Łopacką. Jeszcze w tym samym roku został powołany na nauczyciela przedmiotów pedagogicznych w seminarium nauczycielskim w Leśnej Podlaskiej.

W 1935 roku przeniósł się do Lublina, gdzie uczył języka polskiego w gimnazjum imienia Jana Zamojskiego w Lublinie oraz był wykładowcą w Pedagogium aż do wybuchu II wojny światowej w 1939 roku. W 1938 roku uzyskał tytuł doktora filozofii w zakresie filologii polskiej na Uniwersytecie Jana Kazimierza. Podczas pracy w Lublinie działał jako przewodniczący wydziału szkół średnich w Zarządzie Okręgowym Związku Nauczycielstwa Polskiego oraz prowadził wykłady na Uniwersytecie Powszechnym TUR.

W listopadzie 1939 roku, po wybuchu wojny, Jedlewski został aresztowany przez Gestapo na dwa miesiące. Po uwolnieniu podjął pracę jako biuralista w Związku Handlarzy Węglem w Lublinie, a od 1941 roku angażował się w tajne nauczanie de facto do 1944 roku. Po wyzwoleniu Lublina w 1944 roku, władze powołały go na stanowisko Kierownika Resortu Oświaty PKWN oraz Naczelnika Wydziału Kształcenia Nauczycieli w Kuratorium Okręgu Lubelskiego, gdzie działał do 1946 roku.

W latach 1946–1950 był organizatorem i dyrektorem Państwowego Zakładu Wychowawczo-Naukowego dla Młodzieży Osieroconej im. Tadeusza Kościuszki w Krzeszowicach. Następnie pracował jako prorektor WSP w Warszawie, gdzie w latach 1950–1953 prowadził wykłady z pedagogiki, a w 1951 roku zorganizował Studium Zaoczne WSP. W 1953 roku uzyskał status samodzielnego pracownika nauki w Katedrze Pedagogiki na Wydziale Filozoficzno-Społecznym Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie w 1954 roku został docentem, a w 1959 roku uzyskał stopień habilitacyjny.

Od 1968 do 1976 roku uczył jako profesor na Uniwersytecie Warszawskim i równolegle prowadził zajęcia w Wojskowej Akademii Politycznej w latach 1969–1974. Poza tym, od 1972 do 1976 roku, pełnił funkcję dyrektora Instytutu Profilaktyki Społecznej i Resocjalizacji. W roku akademickim 1976/1977 był również profesorem w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Kielcach.

W 1974 roku został powołany na członka Komitetu Nauk Socjologicznych Polskiej Akademii Nauk, a w 1967 roku odznaczony Brązowym Medalem „Za zasługi dla obronności kraju”. Pomimo tego, że na emeryturę przeszedł w 1977 roku, pracował dalej jako profesor w Wyższej Szkole Pedagogiki Specjalnej w Warszawie od 1982 do 1992 roku.

Stanisław Jedlewski był dumnym ojcem, jego dziećmi byli aktorka Joanna Jedlewska, dziennikarz sportowy Łukasz Jedlewski oraz Paweł Jedlewski.

Publikacje książkowe

Stanisław Jedlewski posiada istotny dorobek publikacyjny, który przyczynił się do rozwoju pedagogiki oraz resocjalizacji. Wśród jego najważniejszych prac można znaleźć:

• 1962: „Nieletni w zakładach poprawczych”,
• 1966: „Analiza pedagogiczna systemu dyscyplinarno – izolacyjnego w resocjalizacji nieletnich”,
• 1967: „Doskonalenie systemu wychowawczego w wojsku”,
• 1971: „Pedagogika resocjalizacyjna” (współautor),
• 1984: „Poemat nie tylko pedagogiczny”.

Te publikacje stanowią ważny wkład w zrozumienie problematyki wychowawczej oraz resocjalizacyjnej, dostarczając cennych informacji i wskazówek.

---

Oceń: Stanisław Jedlewski

---