Tadeusz Błaszkiewicz

---

Życiorys

Tadeusz Błaszkiewicz przyszedł na świat 21 września 1916 roku w Przemyślu i dorastał w Husowie, gdzie jego rodzice pracowali w miejscowej szkole powszechnej. W okresie od 1927 do 1935 roku uczęszczał do Gimnazjum oo. Jezuitów w Chyrowie, gdzie z powodzeniem złożył egzamin dojrzałości. Po zakończeniu nauki odbył służbę w Szkole Podchorążych przy 24 Dywizji Piechoty w Jarosławiu. W 1936 roku podjął studia z zakresu filologii klasycznej na Uniwersytecie Jagiellońskim.

Wziął udział w kampanii wrześniowej w 1939 roku jako żołnierz I Batalionu 17 Pułku Piechoty, który działał w ramach Armii „Karpaty”. Po rozwiązaniu pułku Tadeusz zaangażował się w działalność konspiracyjną jako członek Armii Krajowej, a także kształcił młodzież w sektorze tajnego nauczania. W 1944 roku rozpoczął studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Przemyślu, którego ukończenie miało miejsce w 1949 roku. Dnia 19 czerwca 1949 roku biskup diecezjalny, Franciszek Barda, udzielił mu święceń prezbiteratu.

W latach 1950–1952 Tadeusz kontynuował kształcenie na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, gdzie uzyskał magisterium z filozofii. Po 1949 roku pełnił funkcję wikariusza w parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Rakszawie, a także pracował jako referent w kurii biskupiej i jako ojciec duchowny w wizycie w Jaśle. W Przemyślu, w Wyższym Seminarium Duchownym, był odpowiedzialny za przygotowywanie zajęć z psychologii, pedagogiki oraz języków łacińskiego i greckiego.

Dnia 6 czerwca 1970 roku Tadeusz Błaszkiewicz został mianowany biskupem pomocniczym diecezji przemyskiej z tytularną stolicą Bisuldino. Święcenia biskupie otrzymał 29 czerwca 1970 roku w bazylice katedralnej Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i św. Jana Chrzciciela w Przemyślu. Głównym konsekratorem ceremonii był Ignacy Tokarczuk, biskup diecezjalny, a asystowali mu Jerzy Ablewicz, biskup tarnowski, oraz Jan Nowicki, administrator apostolski w Lubaczowie. Przyjął zawołanie „Deo et hominibus” (Bogu i ludziom) jako swój biskupi motyw.

W latach 1970–1991 Tadeusz pełnił rolę wikariusza generalnego diecezji. W curii biskupiej był przewodniczącym wydziału nauki chrześcijańskiej, a także wiceprzewodniczącym wydziału liturgiczno-sakramentalnego. Uczestniczył w pracach komisji liturgicznej, pełnił funkcję referenta ds. żeńskich zgromadzeń zakonnych oraz był egzaminatorem prosynodalnym. Był również członkiem kolegium konsultorów, rady kapłańskiej i duszpasterskiej. W lutym 1981 roku wsparł strajkujących rolników w Rzeszowie. W czasie stanu wojennego stał się współorganizatorem wsparcia dla internowanych w Uhercach i Załężu, a także kierował Prymasowskim Komitetem Pomocy Osobom Pozbawionym Wolności i ich Rodzinom w diecezji przemyskiej. Organizował i celebrował msze w intencji ojczyzny, a także brał udział w spotkaniach duszpasterstw robotników i rolników.

Tadeusz Błaszkiewicz był kanonikiem gremialnym oraz pełnił funkcję dziekana w przemyskiej kapitule katedralnej, a laternie także prepozyta w 1983 roku. Ze względów zdrowotnych od 1988 roku ograniczył swoją aktywność jako biskup pomocniczy, a jego rezygnacja została przyjęta 9 listopada 1991 roku.

W ramach Episkopatu Polski pełnił rolę delegata do spraw Duszpasterstwa Służby Liturgicznej oraz opiekuna Ruchu Światło-Życie. Należał także do Komisji ds. Liturgii oraz Komisji ds. Powołań Duchownych, a w 1984 roku asystował przy sakrze biskupa pomocniczego, Stefana Moskwy. Zmarł 7 czerwca 1993 roku w Przemyślu, a 9 czerwca tej samej roku został pochowany w grobowcu kapituły rzymskokatolickiej na cmentarzu Głównym w swoim rodzinnym mieście.

Odznaczenia

W 2009 roku prezydent RPLech Kaczyński przyznał pośmiertnie Tadeuszowi Błaszkiewiczowi Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski.

---

Oceń: Tadeusz Błaszkiewicz

---