Fabian Maliszowski, którego życie rozpoczęło się 9 listopada 1583 roku w Przemyślu, był znaczącą postacią w historii Kościoła katolickiego. Był członkiem zakonu dominikanów, a jego duchowe i organizacyjne zaangażowanie doprowadziło do tego, że stał się przełożonym prowincji ruskiej. Jego działalność w tym okresie była nie tylko wpływowa, ale także odznaczała się oddaniem wobec wartości duchowych.
Fabian Maliszowski zmarł w styczniu 1644 roku w Stołpcach, a po jego śmierci otaczano go czcią, widząc w nim osobę o wyjątkowej świętości. Wierni postrzegają go jako modelowego przedstawiciela cnotliwości, co sprawia, że jego postać pozostaje w pamięci wielu osób, zarówno tych związanych z zakonem, jak i wiernych Kościoła.
Życiorys
Fabian Maliszowski przyszedł na świat w rodzinie mieszczańskiej. Dnia 17 maja 1601 roku przyjął habit zakonny, a w 1607 roku, we Lwowie, otrzymał święcenia kapłańskie. Jego życie zawodowe obejmowało pracę misyjną na wschodnich terenach Rzeczypospolitej. W trakcie jednego z najazdów tatarskich, wykazał się niezwykłą odwagą, uwalniając swojego współbrata z jasyru, oddając się sam w niewolę.
W 1614 roku udał się do Rzymu, co było związane z utworzeniem ruskiej prowincji Dominikanów. W okresie od 1614 do 1617 roku pełnił funkcję przełożonego klasztoru w Busku. Następnie, w 1618 roku, wziął udział w kapitule generalnej zakonu, która odbyła się w Lizbonie, gdzie uzyskał tytuł bakałarza teologii.
Po powrocie do kraju został przeorem i wikariuszem kontraty w klasztorze Jezupolu. W 1622 roku po raz kolejny wziął udział w kapitule generalnej, tym razem w Mediolanie. Jego kolejną misją było zaangażowanie w nowo budowany klasztor w Stołpcach, w przypadku którego jego wiedza i doświadczenie były niezwykle pomocne. W latach 1629-1632 prowadził prace duszpasterskie w Barze.
Od 1632 do 1636 roku pełnił obowiązki prowincjała prowincji ruskiej, która obejmowała aż 36 klasztorów, rozciągających się od Smoleńska po Kamieniec Podolski. Po zakończeniu tej odpowiedzialnej funkcji, aktywnie działał w nowo zbudowanym kościele, który znajdował się przy twierdzy Kudak. W 1643 roku został wybrany na przeora w Stołpcach, gdzie niestety, pół roku później, zmarł. Ostatnie chwile swojego życia spędził tam, a jego ciało zostało złożone w podziemiach kościoła.
Kult
Grób ojca Fabiana stał się niezwykle ważnym miejscem dla lokalnej społeczności, która uznawała jego wstawiennictwo za źródło wielu otrzymanych łask. W ciągu XVIII wieku, wydarzenia związane z tą postacią były skrupulatnie dokumentowane w specjalnej księdze, co świadczy o sile kultu. W 1740 roku przeor zakonu zdołał uzyskać od biskupa wileńskiego, Michała Zienkowicza, zgodę na umieszczenie trumny tego niezwykłego kapłana w grobie fundatorów kościoła.
Podczas tych działań, odkryto, iż ciało ojca Fabiana pozostało w stanie nienaruszonym, co zostało odebrane jako znak nadprzyrodzony. W 1744 roku, sejmik ziemi mińskiej skierował prośbę do synodu w Wilnie o podjęcie działań na rzecz beatyfikacji zmarłego. Niestety, pierwsze dokumenty, które trafiły do Rzymu w kolejnych latach, okazały się niekompletne, co opóźniło proces.
Co roku, 22 lipca, odbywały się w kościele ceremonie związane ze zmianą habitu zmarłego, co miało być związane z jego objawieniem się jednemu z zakonników. Kult ojca Fabiana przetrwał aż do momentu kasaty zakonu przez władze carskie w 1832 roku oraz likwidacji parafii w 1867 roku. Te wydarzenia były również skutkiem walk powstania styczniowego oraz działań duchowieństwa prawosławnego, które dążyło do zastąpienia katolickiego kościoła cerkwią.
Trumna z ciałem Fabiana Maliszowskiego została ukryta i zasypana w podziemiach, ale jego kult odżył na nowo po odzyskaniu przez Polskę niepodległości. W 1922 roku odnaleziono jego trumnę, a biskup miński, Zygmunt Łoziński, zainicjował proces informacyjny dotyczący beatyfikacji. Jego następca, Kazimierz Bukraba, w 1934 roku, wystosował apel do wiernych oraz powołał komitet, który miał na celu szerzenie wiedzy na temat postaci ojca Fabiana.
Na pewno warto zaznaczyć, że wybuch II wojny światowej przerwał wszelkie starania o jego beatyfikację, a w 1953 roku władze radzieckie zniszczyły kościół w Stołpcach, co stanowiło smutny epilog tej historii.
Pozostali ludzie w kategorii "Duchowieństwo i religia":
Paweł Konstanty Dubrawski | Antonina Mirska | Artur Janiec | Dawid Ringel | Tadeusz Błaszkiewicz | Wasyl Medwit | Stanisław Żarnowiecki | Adam Śmigielski (duchowny) | Krzysztof Chudzio | Franciszek Zajerski | Józef Mieses | Teofil Łękawski | Samuel HirschfeldOceń: Fabian Maliszowski